III Fort Pomiechówek

III Fort Pomiechówek

Dziś wieczór historyczno fotograficzny. Będzie o pewnym zwiedzaniu.

Wycieczka w miejsce nie odległe (2 km od domu) ale niedostępne na co dzień.

***

III Fort Pomiechówek- fort wewnętrznego pierścienia Twierdzy Modlin. Zapisał się na kartach historii krwawymi wydarzeniami, głównie w okresie II WŚ. Szacuje się, że do umiejscowionego tam obóz trafiło przeszło 100 tyś ludzi, z czego 2/3 zostało zamordowanych. Po wojnie najpierw miejsce prześladowań akowców potem magazyny wojskowe. Po upadku PRLu fort stoi pusty, już tylko miłośnicy historii próbują ratować pamięć o tragicznej historii tego miejsca.

***

Listopad ur. Sobota. Pogoda adekwatna do miejsca- szaro, ciemno i mokro. Z bratem dołączyliśmy do grupy mającej zwiedzać fort.

Na pierwszym zdjęciu widać połowę głównego budynku, z którego korytarzami można było przejść do większości miejsc w obrębie fortu.  

 W nim znajdowały się jedyne pomieszczenia gdzie docierał o światło dzienne.

Chodząc po ciemnych korytarzach, zaglądając do bocznych komór, opowiadania przewodnika nie są jedynie suchą treścią jak na szkolnych lekcjach. Tu, w miejscu wręcz przesyconym historią, słowa żyją. Wchodząc do małych sal słyszymy, że tłoczyło się w nich po 100 osób; gdzieś wewnątrz odzywają się trudne do zwerbalizowania złe odczucia.

Ciemność wyzierająca z otwartych drzwi nie jest tylko brakiem światła, tu jest czymś więcej. Czuje się, że ciężkie stalowa drzwi potrafiły oddzielić więźniów nie tylko od świata zewnętrznego ale przede wszystkim od nadziei.

Zdjęcia i suche opowieści nie mogą oddać nawet części tego, co nachodzi w takim miejscu człowieka mającego trochę empatii. By to zrozumieć trzeba tam być, trzeba wsłuchać się w historię tysięcy ludzi, trzeba nie tylko patrzeć, trzeba widzieć...

***

Dziś teren fortu jest w całości zarośnięty drzewami i krzakami. Natura pochłania to miejsce, mimo starań lokalnych pasjonatów historii. Część wrót nie da się już otworzyć, okresowo niektóre podziemne korytarze są zalane wodami gruntowymi. Rdza coraz mocniej wżera się  w metal, osuwiska ziemi blokują drzwi. Jedyna nadzieja w ludziach chcących pamiętać. To właśnie oni zbierając rozsiane po okolicy, zapomniane płyty i krzyże nagrobne stworzyli miejsce pamięci zamordowanym tu ludziom. To oni opowiadają historię tego miejsca, to oni próbują ratować ile się da.

 

Na koniec jeszcze krótki reportaż filmowy z tego miejsca:
http://www.youtube.com/watch?v=sSAlEFtXvfI