Fotka ta trochę przypomina mi wpis o odejściu zimy- też przypadkowe zdjęcie skłoniło mnie do, być może przydługich, wywodów na temat znaczenia zdjęć w naszym życiu i historii. Powyższy obraz zaś nasuwa mi myśli dotyczące czegoś zupełnie innego.
Drzewo, które tu widzimy to orzech, który od kilkunastu lat rośnie w pobliżu mojego okna, widzę go codziennie gdy tylko wyjże na świat bo choćbym tego nie chciał to zasłania mi połowe widoku. Każdego dnia odsłaniając rolety, otwierając okno widzę wielką kule zielonych liści. Już tak bardzo się do tego przyzwyczaiłem, że nie do końca świadomie na nie patrze.
Gdy miesiąc temu, po powrocie z plenerku zobaczyłem na liczniku 35-tą klatkę nie chciało mi się czekać więc łażąc po podwórzu dopstrykałem rolkę. Gdyby nie to, że nie chciało mi się choćby iść w tym celu na krótki spacer nie zrobiłbym powyższego zdjęcia. Na szczęście lenistwo wzięło górę. Położyłem się pod orzechem, na bagnet założyłem szeroką 28-ke i trzask, przedostatnia klatka naświetlona. Prawdopodobnie gdybym gdzieś np. na polu zobaczył tak ładnie rozłożone drzewo podszedłbym do niego bez większego wahania i ustrzelił podobną fotkę. Jednak przez ostatnie lata, odkąd robię zdjęcia nie przyszło mi do głowy by przejść te kilka metrów i zrobić zdjęcie.
Nie raz słyszałem opinie, że najtrudniej zrobić zdjęcie czemuś co jest blisko nas, co ma się na co dzień. I jest to według mnie prawda. Rzeczy w naszym otoczeniu są opatrzone, nie wydają się nam dość atrakcyjne by je fotografować. Znacznie łatwiej odjeżdżając choćby kilkanaście kilometrów znaleźć temat zdjęcia. Nie mówię już nawet o miejscach wręcz egzotycznych, w których najchętniej nie chowało by się w ogóle aparatu tylko nosić go cały czas z palcem na spuście. Tam gdzie jest wiele obcego, niecodziennego najłatwiej wyszukać osoby, detale jak i całe sceny. Tu niebezpiecznie zbliżam się do streetu, a to temat na kiedy indziej...
Przykładem do rozważań może być na przykład wyjazd w nie tak odległe, ale i nie codzienne miejsce jak góry, morze czy choćby nad jezioro. Tam nawet ludzi, którzy nie są fotoamatorami wyciągają swój aparat i pstrykają na lewo i prawo. Wiadomo, piękno gór przyciąga i zachęca do robienia zdjęć. Tylko, że tu rodzi się pytanie- czy jeśli nie umiemy sfotografować przysłowiowego "swojego podwórka" to czy mając lepsze krajobrazy przed oczyma na pewno zrobimy dobre zdjęcie? Czy może warto jednak szukać czegoś blisko i najpierw umieć to wykorzystać? Oczywiści nie mówię o tym by zamknąć się na świat i wyjść mu naprzeciw dopiero w chwili gdy wszystko blisko nas będzie miało swoje własne zdjęcie. Pisząc także o "swoim podwórku" mam na myśli miejsca mijane każdego dnia: dom, szkoła/ praca droga do niej najbliższa okolica... Ogólnie rzecz biorąc, warto jeździć w nowe miejsca i je fotografować, ale też trzeba nauczyć się wykorzystywać to co daje nam otoczenie. Myślę, że gdy ktoś umie wyszukać kadry w miejscach codziennych, to nie będzie miał problemu z wyciąganiem najlepszych ujęć w egzotycznych lokacjach. Dlatego też warto z aparatem w garści chodzić w miejsca tak bliskie jak własne podwórko, nie tylko w przenośni.
No i znowu wyszła długa notka, której nikt nie przeczyta, ale co tam przynajmniej troche z siebie wylałem przemyśleń, lepiej to niż wszystko w sobie kisić.
Tymczasem, przy najbliższej okazji, chyba zrobię sobie duże powiększenie tego zdjęcia. A co!
To ja ci powiem tak... po pierwsze, dobrze że prowadzisz tego bloga, bo i nieźle piszesz, i świetne zdjęcia robisz. A to tutaj jest - sory, ale jest - fenomenalne :D Ale chyba głównie dlatego mi się spodobało, że nie od razu dotarło do mnie, że przedstawia drzewo. Pierwszą moją myślą było coś w rodzaju "Ale jak on zrobił mikroskopowe fotografie mózgu?" No weź spójrz - aksony, dendryty, wsiąkające w pozornie bezładną masę szarych komórek. I wszystko połączone tymi aksonikami, i ta głębia (w sensie że 3D, jakoś stosunkowo łatwo mi było wyobrazić sobie to zdjęcie przestrzennie... przynajmniej póki wydawało mi się mózgiem:), wszystko to jakoś mnie urzekło. Potem pomyślałem że można w tym równie dobrze wypatrzyć jakąś jakby małą, gęstą paprociopodobną roślinę, widzianą z perspektywy jakiegoś malutkiego robaczka. Albo jakąś grzybiastą strukturę rozprzestrzeniającą się w probówce pełnej pantofelkowatych jednokomórkowców, nawet te małe świetlne refleksy zdawały się potwierdzać moje wyobrażenia... No, a potem przeczytałem, że to drzewo :P I chcąc nie chcąc musiałem przytaknąć.
OdpowiedzUsuńRzadko kiedy zdjęcie mi się podoba na tyle, żeby je aż tak opisywać... tak więc jeśli będziesz robił sobie jakąś powiększoną wersję, bardzo proszę o jakąś elektroniczną kopię :D
Dzięki Ci za to co napisałeś. Dłuższe teksty zazwyczaj długo we mnie dojrzewają i przechodzą kilka korekt zanim uznam, że można je pokazać. Mam nawet folder, w którym jest trochę rozpoczętych tematów, ale ciężko mi się zabrać za ich dokończenie. Ten zaś tekst jest wyjątkiem bo napisałem go za pierwszym podejściem; w dodatku powstał dość szybko i bardzo spontanicznie bo zdjęcie jako jedno z nielicznych było na Picassie a do innych nie miałem wtedy dostępu.
UsuńNigdy nie przychodziły mi do głowy inne skojarzenia co może być na tym zdjęciu bo wiedziałem, że to jest drzewo, ale z drugiej strony sam miałem kilka takich sytuacji. Raz patrząc na zdjęcie dopiero po kilku dniach zorientowałem się, ze to klamka od samochodowych drzwi a nie kropla oleju w wodzie w dużym powiększeniu :)